مقایسه هیستوپاتولوژی اثرات مخلوط عصاره آبی دارچین و عسل با سیلور سولفادیازین بر ترمیم زخم‌ سوختگی آلوده به پزودوموناس آئروژینوزا در پوست موش صحرایی

پزودوموناسآئروژینوزا یکی از باکتری­های پاتوژن فرصت­طلب بوده و در تمام محیط­ها یافت می­شود و بیشترین عامل عفونت در سوختگی­ها شناخته شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه­ هیستوپاتولوژی اثرات عصاره آبی دارچین و عسل با سیلور سولفادیازین بر ترمیم زخم­های سوختگی درجه 2 آلوده به پزودوموناسآئروژینوزا در پوست ناحیه پشت موش صحرایی می­باشد. بدین منظور 60  سر موش صحرایی نر به­طور تصادفی به چهار گروه تجربی با 15 سر موش در هر گروه، تقسیم شدند. پس از بیهوشی، سوختگی درجه 2 به قطر 12 میلی­متر در ناحیه پشت موش­ها ایجاد شد، سپس مقدار cfu/ml 108×5/1باکتری پزودوموناسآئروژینوزا سویه ­PAO1 به­طور یکنواخت روی زخم تمام موش­ها منتقل گردید. هر 12 ساعت، سیلور سولفادیازین در گروه 1 ، عسل در گروه 2 و مخلوط عصاره آبی دارچین و عسل در گروه 3 روی زخم محل سوختگی مالیده شد و گروه چهار نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. در روز های  7، 14 و 21 بعد از سوختگی، هر بار تعداد 5 سر موش از هر گروه انتخاب و پس از القای بیهوشی و اندازه­گیری دقیق قطر زخم با کولیس، نمونه­برداری برای کشت میکروبی و انجام هیستوپاتولوژی از محل زخم انجام گرفت. بررسی­­های میکروب­شناسی نشان داد که در تمام گروه­ها غیر از گروه شاهد، رشد میکروب متوقف شده بود. مشاهدات هیستوپاتولوژی از لحاظ ترمیم محل زخم و همچنین اندازه ­گیری قطر زخم نشان داد که اختلاف معنی­داری در روزهای 7، 14 و 21 بین گروه­های تیمار و شاهد وجود دارد (05/0p